epitafium

Byt pośród zgliszczy człowieczeństwa,

Czyż aż tak jest uroczy,

Że chcesz powstać z grobu

I żyć znowu, w ramionach nocy?

Czas roni łzy,

A ziemia zasnuta w nich rdzawa posoką,

Pachnie jak śmierć,

Przywdziana nocą.

Wracasz by żyć – bez życia,

Drepcząc jak dziecię w mroku,

Szukając drogi,

Wyjścia…

Z szaleństwa,

Z tego dziwnego amoku.

I serce łopocze jak krucze skrzydła

By okłamać się znowu… mówiąc:

„śmierć mi już zbrzydła”.