Siedziałam na podłodze w łazience,
Próbując opanować histerie.
Szczękanie zębów,
Dreszcze….
Wczoraj leżałam na podłodze w łazience,
Nieprzytomna.
Mówiłam sama do siebie:
„zostawcie mnie”
Oczy pieką od płakania przez noc całą.
A każda kolejna łza jest jak kwas…
Wyżera moje gałki oczne.
Gorzki posmak w ustach.
Cóż to?
Nienawiść? Strach? Żal?
Błagałam o śmierć,
Wczoraj
Na podłodze w łazience
I choć
Te nożyczki
Odbijały światło tak jasno,
Ona nie przyszła…
Choć tak jej pożądałam…
Świat pełen chciwców,
Pełnych ofiarności.
Świat pełen dorosłych,
Pogrążonych w infantylnej miłości.
Rzeczywistość lat współczesnych,
Pełna monumentów i bożków,
Tak śmiesznych.
I człowiek z sercem pełnym wątpliwości,
Stoi bezradnie…
Pełen sprzeczności….
Nie masz już sił by żyć,
nie masz już sił by umrzeć.
Egzystujesz w szarej masie milionów.
Niezauważony,
żyjesz w świecie,
beznamiętnych klonów.
Nie krzycz, nikt cię nie posłyszy.
Zaszyją ci usta byś
Umarł w ciszy.
Okaleczą twój umysł,
Zmaltretują ciało…
Potem odejdą,
Zapomną,
Bo nic się przecież takiego nie stało.
Lzy ciagle plyna...bo potrafie tylko ranic ludzi... moze i przesadzilam....popelnilam blad, ale coz siebie nie potrafie zmienic potrafie tylko ranic... to wszystko...
Moge krzyczec, zgrzytac zebami, ronic gorzkie lzy...moge zalowac z calych sil, ale czasu nie cofne, slow nie zmienie... co ma byc to bedzie, ja sie nie zmienie bo potrafie tylko ranic ludzi... to wszystko...
Przeprosic nie przeprosze... nie zrobilam nic poza tym ze bylam soba...wykonalam przeznaczenie,zranilam osobe na ktorej mi nzalezy... dlaczego? bo dana obietnica jest rzecza swieta, dane slowo jest slowem... zal jest zalem, poczucie winy jest poczuciem winy... a milosc jest miloscia... to wszystko
tylko dlaczego ta sytlacja jest dla mnie tak ciezka....
powiem tylko zegnaj bo slowo jest slowem....